twee plus een is drie ♥

Na 7 zwangerschapstesten, 3 echo’s en het (letterlijk) levende bewijs onder mijn kleding is er geen ontkennen meer aan: ik ben zwanger!!! En dat betekent dat wij om en nabij 11 oktober 2017 een klein mensje mogen verwelkomen. Ik moest er even aan wennen en de eerste paar weken geloofde ik er geen zak van (vandaar ook al die testen) maar inmiddels ben ik er helemaal aan gewend en ben ik supertrots en blij! Tijd om het grote nieuws te delen met de rest van de wereld!

Wanneer ik deze blog schrijf ben ik 12+4 weken, maar tegen de tijd dat ‘ie online staat ben ik de 13 weken alweer voorbij. Ik voel me verder trouwens prima. Afgezien van intense moeheid en veel slapen rond de 10e week, mag ik echt niet klagen. Ik ben niet misselijk, heb geen vervelende kwaaltjes en doe eigenlijk alles wat ik hiervoor ook deed. Behalve dan natuurlijk Roller Derby. Dat moet ik even een paar maandjes laten voor wat het is. Deze intense work-outs heb ik verruild voor een cursusje zwangerschapsyoga (o, help).Uiteraard maak ik meer foto’s dan een Japanner op vakantie. Van mijn groeiende buik, schattige babyspulletjes, echo’s en ga zo maar door. Ik ben niet te stoppen. Alle clichés zijn waar. Er is nu al zo intens veel liefde waarvan ik niet wist dat ik het had. Dus vriendlief moest eraan geloven en hop, mee de hei op voor een paar hoera-we-krijgen-een-baby-foto’s. Te cliché, te leuk. I luv it.

Waar ik wel onwijs veel last van heb (uiteraard) is onzekerheid. Geef me iets dat ik nog nooit eerder heb gedaan of meegemaakt en ik schiet in de stress. De eerste 12 weken zijn spannend en geheim, en laat dat nou een combinatie zijn die ervoor zorgt dat ik me extra zorgen maak. Zit alles wel goed? Wat nou als? Groeit onze baby wel? En ga zo maar door. Een van mijn grootste struikelblokken is het blind vertrouwen op mezelf en mijn lichaam. Dat heb ik eigenlijk nooit echt gekund. En loslaten, da’s ook niet m’n sterkste punt. En die twee dingen zijn een soort van hoofdthema voor de zwangere vrouw. Vertrouwen en loslaten. Nondeju wat vind ik dat lastig! Het liefst lig ik iedere dag onder zo’n echo-apparaat om te zien dat alles echt heus nog wel goed gaat. Misschien maar goed dat dat niet kan.

Wonderlijk wel, dat ons kleintje er nog niet eens is en ik nu al zoveel van hem/haar aan het leren ben. Ik bereid me erop voor dat je zorgen maken om je kind natuurlijk nooit meer weg zal gaan. Maar ons kind heeft ook een mama nodig die erop vertrouwt dat ‘ie zijn (of haar) eigen boontjes wel kan doppen. Niets erger dan een overprotective Piper’s mom (credits voor wie weet over wie ik het heb, voor wie geen idee heeft: check).

Liefs!
Esmee (en Marcel natuurlijk)