En toen was je hier – Bevallingsverhaal

Ik weer met mijn grote mond: “Ik ga niet mijn bevallingsverhaal delen hoor, dat vind ik een beetje onnodig” zei ik een paar maand geleden nog. Maar zoals wel vaker deze zwangerschap, spreek ik mezelf weer tegen. Ik kijk zo ontzettend positief terug op mijn bevalling en mijn insta-inbox staat vol met vragen als “hoe is het gegaan?” en “hoe was de bevalling?”. Dus nu wil ik het eigenlijk best wel graag delen. Gewoon, voor mezelf het van me afschrijven en laten zien dat bevallen echt niet altijd een ‘hel’ hoeft te zijn. Wellicht is een positief bevallingsverhaal ook wel fijn voor als je zelf nog moet binnenkort ;)

De laatste paar weken voor ‘de’ datum had ik er een hobby van gemaakt om filmpjes van natuurlijke bevallingen te kijken op youtube. Veelal in bad, lekker thuis en met vrouwen die helemaal in hun eigen bubbel (zonder geluid te maken of soms zelfs geen spier te vertrekken) hun kind ter wereld brachten. Wat vond ik dat mooi! Ieder filmpje zat ik te janken. En stiekem was ik zelfs al een beetje jaloers. Want zo’n bevalling wilde ik ook wel. Maar ja, je weet van te voren niet wat je krijgen gaat. Toch was ik hoopvol. Ik kan je vertellen: mijn bevalling heeft al mijn verwachtingen overtroffen. Het is uiteindelijk geen badbevalling geworden, maar het scheelde niet veel. Ik neem jullie mee naar D-day. De dag van mijn bevalling.

4 oktober 02:30
Ik word wakker. Kramp in mijn buik. Geen geheel onbekend gevoel want ik heb de laatste weken wel vaker last van buikpijn. Ik ga uit bed en nestel me beneden op de bank. Ik eet, drink en scroll wat door mijn Instagramfeed. Dat doe ik wel vaker de laatste tijd, comfortabel slapen lukt niet meer echt namelijk. Dit keer gaat de buikpijn echter niet over en ik denk dat ik de slaap niet meer zal vatten deze nacht.

5:00
Ik heb geen idee hoe weeën voelen. Maar dit begint er toch wel op te lijken. Steeds frequenter en steeds iets pijnlijker komen er een soort menstruatie-achtige krampen opzetten. Ik had al een weeën-timer app op mijn telefoon gezet en houd er een paar bij. Volgens mij is het begonnen. Ik maak mijn lief wakker en na overleg met hem bel ik ook mijn moeder. Die wil ik graag bij de bevalling hebben, en gezien ze eerst nog 2,5 uur moet reizen, kan ze maar beter op tijd deze kant opkomen. Mijn lief ‘stuur’ ik nog wel naar zijn werk, want het kan ook zomaar zijn dat dit weer wegtrekt.

8:45
Mama is er! Als ze aanbelt zit ik middenin een wee, op mijn yogabal. Mijn lief komt ook naar huis, want het lijkt er toch echt op alsof het nu is begonnen. Hij pakt al onze spulletjes bij elkaar en zet de maxi-cosi vast klaar. Het besef begint een beetje te komen. Als het zo doorgaat hebben we vandaag gewoon ons kind! Vanavond zijn we niet meer met zijn tweetjes, maar drietjes. Ik heb geen idee wat me nog allemaal te wachten staat, maar ik ben er zo ontzettend klaar voor.

11:30
De verloskundige komt langs voor een check. Ik blijk al 4cm ontsluiting te hebben! Dat gaat lekker. Ik vang de weeën op onder de douche en op de yogabal met een kruik op mijn buik of rug en zeg nog “als dit de hele tijd zo blijft dan teken ik”. Achteraf gezien best een goeie grap. We mogen naar het ziekenhuis zodra we er klaar voor zijn, aangezien ik nog een stukje moet lopen naar de auto en een paar trappen af moet. We kunnen maar beter op tijd zijn. Persen in de auto leek ons allemaal niet zo’n strak plan. Ik eet en drink nog wat en langzaamaan begeven we ons richting het ziekenhuis.

13:30
We komen aan in het ziekenhuis en ik ga door met waar ik thuis mee was begonnen. Ik zit weer op de yogabal, mijn moeder houdt een kruik tegen mijn rug en ik laat mijn hoofd rusten op de schouder van mijn lief. Nog steeds vind ik het allemaal heel goed te doen. Ik verdwijn in en uit de ‘bubbel’. Iedere wee word ik even stil en focus ik me puur en alleen op het rustig doorademen naar mijn buik. De volgende controle is om 15:00 en ik ben heel benieuwd hoe ver ik dan ben.

15:00
6cm! Hulde. Stiekem hoopte ik natuurlijk dat ik nog iets verder was, maar echt realistisch is dat uiteraard niet. De verloskundige besluit mijn vliezen te breken zodat de ontsluiting verder vordert. Van dat breken voel ik niets, slechts een golfje water. Echter worden de weeën daarna een stuk heftiger en krijg ik rond de 7/8cm al enorme persdrang. Zodra ik op 9cm zit vind ik het even helemaal niet leuk meer. Ik sla een keer op de muur en zeg “JONGENS KAN IK NOG WAT PIJNSTILLING KRIJGEN OF HOE ZIT DAT?!”. Nee, dat kan niet meer. En eerlijk? Ik heb het eigenlijk ook niet nodig. In deze fase puf ik wat af en moeten de mensen om me heen me af en toe eraan herinneren dat ik moet blijven ademen. Dit vind ik achteraf gezien het heftigste stukje van de hele bevalling. Een enorme persdrang voelen en nog niet mogen, dat is echt heel lastig.

18:15
En dan komen de verlossende woorden: volledige ontsluiting! Met de volgende wee mag ik meepersen. Ik zat in bad maar voelde dat ik weer moest opstaan. Dus inmiddels sta ik onder de douche. Er is nog een heel klein randje baarmoedermond zegt mijn verloskundige. Die gaat ze tijdens de volgende wee aan de kant drukken, om me een handje te helpen. Zo gezegd zo gedaan. Ik voel er niets van. Na die eerste wee ziet ze al haartjes. HAARTJES! Met het gemiddelde van een uur persen in mijn achterhoofd denk ik alleen maar “dat gaat me niet gebeuren, dit kind moet eruit!”. Dus met alles wat ik heb ga ik mee in de persweeën en ik heb eerlijk, werkelijk nog nooit zoiets gevoeld. Ik had geen pijn en geen branderig gevoel (iets dat ik vaak heb gelezen in andere bevallingsverhalen wanneer het hoofdje ‘staat’). Het enige dat ik voelde was een enorme neerwaartse kracht waarin ik niet anders kon dan meegaan. Mijn lief staat achter me met zijn handen onder mijn oksels en ik hang echt met mijn volle gewicht in zijn armen. Op mijn hurken heb ik nog ongeveer anderhalve perswee en daar is onze baby! De verloskundige is net op tijd om hem op te vangen.

18:31
Daar is hij dan, Lev Luca. 9 maanden in mijn buik. En nu, na een kwartiertje persen, in mijn armen. Ongelofelijk, onwerkelijk, maar zo zo mooi. Ik waggel naar het bed (want daar wil ik nu wel liggen) met een klein, glibberig, warm mensje in mijn armen. Ik geloof het nog niet. Maar het is echt. Hij is er. Hier. Bij mij. Van ons. Wat een teamwork. Ik ben zo trots op mezelf, mijn lief en mijn mam. Met zijn drietjes hebben we deze bevalling gewoon even geflikt. De verloskundige is ook laaiend enthousiast en zegt dingen als “zo zouden alle bevallingen moeten gaan!” en “ik ga je zoenen, en dat doe ik anders nooit!”. Ook maakt ze tussen neus en lippen door nog even de opmerking “jeetje, het ziet er ook nog eens uit alsof er nooit iets gebeurd is” wanneer ze me checkt ‘down under’. Dat is nog eens topnieuws, haha! De placenta volgt snel, ik mag douchen en tegen een uur of 10 word ik in een rolstoel het ziekenhuis uitgerold en gaan we lekker naar huis. Wat heerlijk.

En toen was ik zo ‘opeens’ mama! Het voelde als een droom, zo onwerkelijk. Of het komt door mijn cursus yoga, de voorbereiding en het kijken naar andere natuurlijke bevallingen of dat ik gewoon ‘geluk’ gehad heb weet ik niet. Maar wat ik wel weet is wat voor mij goed gewerkt heeft. Ik heb nog nooit zo goed naar mijn lichaam geluisterd en niet eerder ervaren wat het is om helemaal in sync te zijn met wat ik voel. Ik wilde alles behalve op bed liggen, dus dat heb ik niet gedaan. Iedere keer als ik dat wel even moest doen voor een controle of het breken van de vliezen wist ik niet hoe snel ik weer op moest staan. Ik heb zoveel mogelijk bewogen en van houding gewisseld. Ik heb in bad gezeten, op de yogabal, op de yogabal onder de douche, gelopen, gestaan en geknuffeld met mijn lief. Het schijnt dat de zwaartekracht je een handje helpt als je zoveel mogelijk verticaal blijft. Dus dat kan ook meegespeeld hebben. Ook merkte ik dat warmte het geheel een stuk aangenamer maakte, ik was zo dankbaar voor de warme kruik die door mijn moeder of mijn lief tegen mijn rug gehouden werd, de douchestraal en het badwater.

Ik kreeg ook de vraag of ik nog tips heb voor mama-to-be’s die binnenkort gaan bevallen. Dat vind ik best lastig, want wat voor mij werkt, werkt voor een ander misschien weer helemaal niet. Wat ik wel oprecht denk is dat zo rustig mogelijk blijven en kalm blijven ademhalen (ook tijdens een wee) je een heel eind op weg gaat helpen naar een zo natuurlijk en ‘zen’ mogelijke bevalling. Ik kreeg een aantal keer de vraag van het medisch personeel of ik altijd zo rustig ben. Nee, dat ben ik niet. Van nature ben ik best een paniekvogel, maar op de een of andere manier kon ik een knop omzetten en ik denk echt dat dat de ‘key to success’ geweest is deze dag.

Het was super heftig, keihard werken en ik heb zeker geen pijnloze bevalling gehad. Het voelde een beetje als ongetraind een marathon moeten lopen. Maar ik vond het toch een onwijs positieve ervaring. Geen pijnstilling, geen kunstverlossing, geen knip, geen tang, geen vacuümpomp. Gewoon wij, en een beetje (boel) moeder natuur.

Liefs,
Esmee