40 Weken Wachten

We made it. Het einde van mijn zwangerschap! Het zit er gewoon op. Klaar. Ik ben bevallen en ik heb een kind. Ik ben moeder. MOEDER. Het moet allemaal nog even een beetje landen, maar wat zijn we blij en gelukkig. Ik heb een fijne zwangerschap gehad, met uiteraard de nodige kwaaltjes en hobbeltjes maar dat hoort er allemaal bij. Sinds het begin heb ik van week tot week bijgehouden wat me die periode bezig hield en daarvan een samenvatting gemaakt. Lees je mee?

Week 1
Ik droom deze week 3 keer dat ik zwanger ben. Raar. Ik ben nog maar net gestopt met de pil, dus logisch dat het door m’n hoofd speelt. Ik verwacht nog niets.
Week 2
Wederom die dromen. Ben ik er dan echt zo druk mee in mijn onderbewustzijn? Ik download een app om te kijken wanneer m’n eisprong is geweest. Conclusie: geen idee.
Week 3
Ik krijg nu ook zere tepels. Is dit wat schijnzwanger zijn is?
Week 4
“Schat je bent gewoon zwanger” zegt mijn lief. “Echt niet!” zeg ik. Dat kan toch helemaal niet? Nee joh, doe normaal. Ik moet gewoon ongesteld worden, daarom doen m’n tieten pijn.
Week 5
Een dag overtijd, denk ik. Wanneer was ik ook alweer voor het laatst ongesteld? Ehm.. toch maar een test. Is dat een tweede streepje? OMG, SCHAAAAT!
Week 6
Nog maar een test.. ben ik echt zwanger? Streepjes, plusjes, 2-3 weken zwanger. Alle test zeggen van wel. For real now?
Week 7
Even een ‘vroege pretecho’. Ja daar zit dus echt wat in mijn baarmoeder. Op de goeie plek en alles. Rode en blauwe lichtjes geven aan: daar klopt een heel klein mini hartje. Janken.
Week 8
PANIEK! Ik word ‘s nachts wakker en voel me opeens niet meer zwanger. Hoe kan dat nou? Verloskundige bellen. Langskomen voor een echo. Niets aan de hand. Niet zo druk maken, Esmee.
Week 9
Over twee weken de termijnecho. De tijd kruipt voorbij. Ondertussen kan ik niet meer op mijn buik slapen, krijg ik mijn spijkerbroeken niet meer dicht en geloof ik steeds vaker dat mijn bolle buikje niets meer te maken heeft met mijn food-intake.
Week 10
Al 10 weken een heel klein inimini mensje in m’n buik. Ik droom dat het een meisje is. Ongeveer 4 keer. That settles it. We krijgen een dochter.
Week 11
Daar is ‘ze’ weer. Onze kleine garnaal met hartslag. Ik kan welgeteld anderhalve dag genieten van de geruststelling. Dan komen de zorgen weer. “Ik ben nog geen 12 weken, het kan allemaal nog misgaan”.
Week 12
Yes, mijlpaal! De kans op een miskraam neemt nu aanzienlijk af. Toch maak ik me nog dagelijks druk of alles wel goed zit. “Want er kan nog zoveel meer niet goed gaan, toch?” Mijn lief wordt soms een beetje boos. Er zit gewoon een gezond kind in je buik zegt hij. Oh, en hij maakt alleen maar jongetjes. Of ik daar ook even rekening mee wil houden.
Week 13
Joehoe! Ben ik weer. Vroege geslachtsbepalingsecho. Kom maar op met die roze wolk. “Ik mag je van harte feliciteren met een zoon!” zegt de echoscopiste. “Nee, helemaal niet” denk ik. Maar ik zeg “OH ECHT?! HOE LEUK”. Ik geloof er geen zak van.
Week 14
Over 2 weken doen we dan nog maar een geslachtsbepalingsecho. “Ze zat ernaast hoor.” zeg ik tegen mijn lief. “Ik droomde dat ik zwanger was, en dat was zo. Nu droom ik dat het een meisje is en dat is OOK zo.” Mijn lief vindt alles goed.
Week 15
Steeds minder overtuigd van mijn meisjesdromen. Ik betrap mezelf erop dat ik tijdens het shoppen nu ook naar jongensdingen kijk. Eerder stond ik alleen met jurkjes in m’n handen. Ik koop wat stoere denim-items. “Kan toch voor allebei” hou ik mezelf voor.
Week 16
Wederom feliciteert de echoscopiste ons met een zoon. “Wist ik wel” zegt mijn lief. “Ik denk dat ze gelijk heeft” zeg ik. Is niet leuk hoor, toegeven dat je ernaast zat. Mijn roze wolk is inmiddels veranderd in een blauwe en ik ben ‘over the moon’. Een jongetje! Ik weet niks van jongetjes! Bring it on.
Week 17
Had ik al gezegd dat we een NIPT test hadden laten doen en dat de uitslag helemaal goed was? Nee he? Bij deze. Al een paar weken weten we dat ons kleintje geen chromosoomafwijkingen heeft. Zo fijn! Nu kan ik me heerlijk druk maken om de volgende ‘hobbel’: de 20 weken echo.
Week 18
Duurt lang. Ik mag niet piekeren en “kan ‘s nachts gewoon gaan slapen hoor”. Oke, lief.
Week 19
Buikpijn, klotsende oksels en een ‘deer in headlights’ look op mijn gezicht. Ja hoi, wij komen voor de 20 weken echo. Stukje bij beetje gaat ons jochie (want dat is het nog steeds. Voor het eerst krijgen we daar een overduidelijke visuele bevestiging van) door de ‘keuring’. Niets afwijkend te zien. Ik haal opgelucht adem. Want na 20 weken inhouden, heb je lucht nodig, kan ik je vertellen.
Week 20
Vieren! Een gezonde jongensbaby. Een klein feestje, want nu mag iedereen weten dat we een jongetje verwachten. Enkele verbaasde gezichten (I feel ya) maar het overgrote deel ‘wist dat eigenlijk allang’. Either way: trots en dolgelukkig.

Week 21
It’s getting hot in here. De warmste dagen tot nu toe. Druppeltjes zweet, opgezwollen enkels en zwierige gewaden die aan m’n kleffe benen plakken. Mijn lief besteld een airco. Fijn. Gaat het van 30+ graden naar ongeveer 23 in onze slaapkamer. Da’s uit te houden.
Week 22
Ziek zijn is nooit cool. Maar DIT… zwanger met buikgriep. Geen combinatie om over naar huis te schrijven. Let’s hope this never happens again.
Week 23
De naam voor ons kleintje staat al een tijdje vast. Maar ik wilde graag een tweede naam. Vriendlief vond dat onzin maar ging toch overstag. En, als een echte vrouw, bedacht ik nu dat een derde naam ook wel leuk is. Iets met 1 vinger krijgen en de hele hand willen. To be continued.
Week 24
Prikken voor zwangerschapsdiabetes. Bij de laatste controle was ik blijkbaar net iets teveel aangekomen. Ik vond zelf dat het “wel mee viel met dat snoepen” zei ik verontwaardigd tegen m’n lief. “Ben je nou serieus?!?” zei hij. Duidelijke taal. Minder snoepen.
Week 25
Geen zwangerschapsdiabetes! Hoera! Uiteraard hebben we dit heugelijke feit gevierd met taart (incl extra slagroom).
Week 26
Babymoon! De laatste keer met zijn tweetjes (nou ja, eigenlijk al met z’n drietjes maar met baby nog aan de ‘verkeerde’ kant van m’n buik). Wat een heerlijke week!
Week 27
Weer aan het werk na je vakantie valt altijd zwaar, nu extra. Een week is eigenlijk net te weinig. Maar! ik hoef nog maar 7 weken te werken en dan ga ik al met verlof. Dat is niks. Ik kan serieus bijna niet wachten (is that bad?). Niet omdat ik zo graag niet meer wil werken, maar vooral omdat ik ZO graag wil dat het al oktober is.
Week 28
This mom can! Deze week haalde ik mijn diploma op. Normaal gesproken ga je eerst afstuderen en dan pas baby’s maken. Ik draai het gewoon even om. Houdt het spannend.
Week 29
Babykijken tijdens een 3D/4D echo. Hij lijkt zoveel op Marcel! En heeft mega chubby-cheeks. Te lief. Compleet gesmolten. Gelukkig. In love.
Week 30
En BAM, daar is ‘ie dan. De man met de hamer. Alleen kreeg ik die hamer niet op m’n hoofd maar vol tussen mijn benen (haha niet grappig). Mijn bekken doet veel pijn en ik moet het allemaal nog (ja jezus NOG) rustiger aan doen. Not cool.
Week 31
Deze en volgende week werk ik de helft van mijn uren thuis. Ook heb ik een extra weekje vakantie opgenomen. Lichaam is toe aan rust en hoofd is toe aan 100% focus op baby. Lief en ik hebben allebei een beetje het idee dat onze kleine man zich wat eerder gaat laten zien dan 11 oktober.
Week 32
Eeek, nesteldrang! Alles moet anders, schoon en opgeruimd. Gelukkig kan ik na volgende week langzaam maar zeker iedere dag een deel van het huis aanpakken. Ik ben ondertussen een wandelende planeet en op het punt beland dat ik m’n buik niet langer ‘ahh schattig’ vind. #iminafatsuiticanttakeoff
Week 33
Vakantie! Ik merk dat alles een stuk beter gaat nu ik niet meer zoveel ‘hoef’. Ik doe alles op mijn eigen tempo (ongeveer -10) en heb minder pijn en kwaaltjes. Iedere dag probeer ik iets van mijn to-do lijstje te strepen. Zo zijn alle babykleertjes gewassen, staan de vluchttassen klaar, zijn de aller aller laatste babydingetjes aangeschaft en heb ik mijn eigen kledingkast helemaal uitgezocht. Nu nog de grote schoonmaak.
Week 34
Verlof! Nu echt officieel. Plus een mijlpaal, want als onze kruimel nu geboren wordt zal dat nagenoeg probleemloos zijn. Hij moet dan wellicht nog even de couveuse in, maar verder is hij zo goed als ‘af’. Blijf toch nog maar even zitten hoor, baby! (Een weekje of 3/4 lijkt me genoeg).
Week 35
Toch wel gek, dat je nergens meer verwacht wordt. Ik vind het stiekem soms best een beetje saai, dat verlof. Maar dat komt vooral omdat we nu in Gouda wonen. Een beetje heimwee heb ik wel, naar m’n eigen ouderlijke nestje in Twente. Waar m’n ouders wonen en waar ik alles en iedereen als m’n broekzak ken. Mijn lief werkt veel en ik ben vaak alleen. Ik hoop echt niet dat baby me nog 7 weken laat wachten. Gelukkig kan ik tot die tijd al m’n liefde loslaten op Jack de kat.
Week 36
Ik mocht naar een super leuk mom-to-be event van Anita Maternity. Met mijn hoogzwangere lichaam was dit wel even aanpoten, maar ik heb onwijs genoten en ben zo blij dat ik gegaan ben. Het was echt een topdagje. Verder heb ik nog even een goed potje gejankt toen de Prenatal-app aangaf dat mijn kleine vanaf deze week roept: ‘MAMA, IK BEN KLAAR!’. Mijn baby is klaar. Af. Helemaal ready. Nu nog een weekje of 2 spekjes kweken en dan gewoon van mijn buik naar mijn armen verplaatsen baby! Mama is ook klaar.
Week 37
Yes, nog een mijlpaal! Vanaf nu mag baby officieel komen. Ik vind het nog steeds zo bizar. Van een paar cellen gegroeid tot een compleet mini-mensje. Alles erop en eraan. En dat heeft mijn lichaam toch maar even gepresteerd. Ik ben nu al zo trots en hij is er nog niet eens.
Week 38
Eigenlijk doe ik niet zoveel meer. Een beetje Netflixen, dutjes, kleine stukjes wandelen en vooral heel veel denken aan hoe de bevalling zal zijn. Wanneer begint het? En hoe? Zullen mijn vliezen breken of krijg ik ‘gewoon’ weeën? Of blijft de kleine zo lang zitten dat ik moet worden ingeleid? Ik vind het allemaal super spannend maar heb er zoveel zin in!
Week 39
Daar was je al, kleine inimini baby Lev! Op de dag dat ik precies 39 weken zwanger zou zijn had ik nog een last-minute fotoshoot gepland met een fotografe die me via Instagram had benaderd. Die nacht kreeg ik echter weeën, dus die shoot maar afgezegd, haha! Dat hij wat eerder zou komen had ik stiekem wel verwacht, maar toch was ik super verrast toen ‘het’ daadwerkelijk begon 4 oktober. Binnenkort meer over de bevalling en hoe het allemaal gegaan is!

Liefs,
Esmee